നിലാവിന്റെ കുളിര്മയിലല്ല,
ഉച്ച വെയിലത്താണ്
പനിനീര്പ്പൂ മുള്ളുകള്
കാണിച്ചു തന്ന്
നീയെന്നെ ജീവിതത്തിലേക്ക്
ക്ഷണിച്ചതും
എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക്
ഭൂമിയിലിടം തന്നതും.
എന്റെ വാക്കുകള്കിടയിലെ
നിന്റെ മൗനത്തെ പിശുക്കെന്ന്
പറഞ്ഞ് പരിഹസിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു
ഞാന്.
ഇന്നറിയുന്നു വാക്കുകളെല്ലാം കാറ്റായ്
ചോര്ന്നു പോയതും,
കനത്ത മൗനത്തില് ഊറിയ
പ്രണയമെന് ജീവിതം നിറച്ചതും.
Labels: കവിത