കൂട്ട്
മഴയെത്ര പെയ്താലും മഞ്ഞെത്ര പൊഴിഞ്ഞാലും
കവിയാത്തൊരീ രാഗമധുരിമയില്‍
ഒന്നിച്ച് തുഴയാനും ഒരുമിച്ച് കരേറാനും
എന്‍ തുണയായെന്നും നീയില്ലേ
മാനം തെളിഞ്ഞാലും അത് വീണ്ടുമിരുണ്ടാലും
താങ്ങും തണലുമായ് നീയില്ലേ
കവിയാത്തൊരീ രാഗമധുരിമയില്‍
ഒന്നിച്ച് തുഴയാനും ഒരുമിച്ച് കരേറാനും
എന്‍ തുണയായെന്നും നീയില്ലേ
മാനം തെളിഞ്ഞാലും അത് വീണ്ടുമിരുണ്ടാലും
താങ്ങും തണലുമായ് നീയില്ലേ
Labels: കവിത
posted by വല്യമ്മായി at 8:33 pm
13 Comments:
വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പെഴുതിയ ചില വരികള്‍-പുതിയ പോസ്റ്റ്
ഉണ്ടാവും. നമ്മുടെ നിഴല്‍ അല്ലേ? അതെപ്പോഴും ഉണ്ടാകും. ചിലപ്പോള്‍ കാണും. ചിലപ്പോള്‍ കാണില്ല.
വല്യമ്മാവാ കണ്ടില്ലേ, താങ്കളുടെ സാമീപ്യം വല്യമ്മായി കവിതയായ് വിരിയിക്കുന്നു.
വല്യമ്മായി :)
അങ്ങിനെ ഒരു കൂട്ട് ഒരു സുഖാണേ..
ലളിതം മധുരമീ ആഗ്രഹം
നല്‍കും പ്രതീക്ഷകള്‍ക്കൊപ്പം
:)
കൂട്ടിന്റെ മാധുര്യം..
മനുഷ്യന്‍ എപ്പോഴും ആഗ്രഹിക്കുന്നതും ഇങ്ങിനെ നല്ലോരു കൂട്ടല്ലെ... ഇന്നു കിട്ടാന്‍ ഏറ്റവും ബുദ്ധിമുട്ടുള്ളതും.എല്ലാവരും അവരുടെ വഴിതേടുമ്പോള്‍ ഒന്നിച്ചൊരു കൂട്ട് കണ്ടെത്താന്‍ പലര്‍ക്കും സാധിക്കാറില്ല.
വല്ല്യമ്മായി നന്നായിട്ടുണ്ട്.
കൂട്ടുള്ളവര്‍ക്കും കൂട്ടാഗ്രഹിക്കുന്നവര്‍ക്കും വായിക്കാന്‍
സു ചേച്ചിക്കും ഉപ്പനും അഗ്രജനും ചക്കരയ്ക്കും സൂര്യോദയത്തിനും ഇത്തിരിവെട്ടത്തിനും നന്ദി
പണ്ടു പണ്ടെഴുതിയതാണെങ്കില്‍ കൂട്ടിനാരെയാണു കണ്ടത്‌. ദൈവത്തെയോ? അതോ അന്നും പ്രിയനെ കാത്തിരുന്നോ?
13 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പ്
തുണയായ്‌ താങ്ങായ്‌ തണലായ്‌ ഒരു കൂട്ട്.. അതില്ലതെന്തു ജീവിതം!
നന്നായി, വല്ല്യമ്മായി.
ദാണ്ട് അത് വലിയ കുഴപ്പമില്ല...
പക്ഷേ, ആദ്യത്തെ രണ്ട് വരികള്‍ ഒന്നിനും കൊള്ളില്ല...
തോരാത്ത മഴയത്തും ഒഴിയാത്ത മഞ്ഞത്തും എന്ന് ആയിരുന്നെങ്കില്‍ അതിന്റെ തീവ്രത ഇങ്ങ് പോന്നെനേ നേരിട്ട്...
കരീം മാഷ്‌,അത്തിക്കുര്‍ശി,നന്ദി
Daippap,നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ക്ക് നന്ദി
എന്റെ വല്യമ്മായി,
താങ്ങും തണലുമായ് നീയില്ലേ ???? ഇതൊരു ,ചോദ്യമോ?
അതോ സ്വന്തം വിശ്വാസ്മോ?
വിശ്വസിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതോ?
ശാശ്വതമായി ഈ ലോകത്തില്‍ ഇല്ല ഒന്നും,
ഒരു ബന്ധങ്ങള്‍ക്കും ഒരു നിലനില്‍പ്പില്ല,
എല്ലാം ഒരു വിശ്വാസമല്ലെ?
പിന്നെ എന്റെ സ്വന്തം എന്ന് എന്തിനെ വിളിക്കും?
ആയിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നു ഞാന്‍ ആശിക്കട്ടെ,
അങ്ങനെയെങ്കില്‍ ഈ ലോകം
എന്റെ കൈപ്പിടിയില്‍ ഞാന്‍ ഒതുക്കിയേനേ?
Post a Comment
<< Home